In de nacht van 18 februari kreeg ik een beroerte. Elektrische schokken die begonnen bij mijn voeten en eindigden bij mijn gezicht. Ik schreeuwde, en gelukkig hoorde mijn man Jacco me.

Het enige wat ik mij daar nu nog van herinner, is dat er ambulancemedewerkers naast het bed stonden. Ze brachten me naar het ziekenhuis in Winterswijk, hoewel ik daar zelf niets van merkte. Ik droomde de raarste dromen. Dode mensen – ik was er een van – werden aan hun voeten vastgeknoopt op een berg onder water. Heel bizar. Waarschijnlijk lag ik veel te ijlen.

Na ongeveer twee weken werd ik pas weer wakker. Met mijn ogen nog dicht hoorde ik geluiden. Heel langzaam kwam ik bij.

De eerste tijd heb ik wel eens gedacht, hadden ze me maar een spuitje gegeven. Dood. Weg. Ik kon niets meer, en ik was blind. Voorgoed, vreesde ik. Later, toen ik mijn man en kinderen weer kon zien, wist ik dat ik beter wilde worden. Voor hen.
Lees hier het hele verhaal